Kabanata 19
Agad akong dinaluhan ni Alaric. Hindi ko na napigilan at malakas na akong umiiyak. Maybe because of the pressure and the pain I’m feeling on my right hand. Mas lalo pa ng makita kong galit na lumapit si Alaric.
“You c couldn’t even do small thing without causing trouble,” iritado niyang sinabi habang hawak hawak ang kamay kong
dumudugo.
I closed my eyes and just accepted his harsh words. Akala ko talaga ay bumait na siya sa akin. Akala ko dahil sa mga halik niya ay titigilan na niya ang pagmamaltrato sa akin. Pero nagkamali ako.
Despite my eyes full of years, I could still see his jaw clenched. Galit pa rin kahit na may sugat ako.
“You plan this so that you can’t do your work, huh?” akusa niya. The disappointment is dripping on his tone.
Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa kamay ko. I tried to wipe my tears at saka tumayo. Pinigilan ko ang mga hikbi ko.
“You want me to pity you, huh… good try, Seraphina.” He smirked. “But it’s not working so, work the fuck up and report to me the progress of your work.”
Bumalik siya sa upuan niya at nagpatuloy sa ginagawa niya. Ako naman ay pumunta muna sa common bathroom at hinugasan ang maraming dugo sa kamay.
Alam ko naman na masama naman talaga ang ugali niya, sa umpisa pa lang. Kaya hindi ko alam kung bakit nasasaktan pa rin ako hanggang ngayon. Hindi naman na bago to. Palagi naman niya akong minamaliit at minamaltrato. Pero nasasaktan parin ako.
I wipe my tears again. For the love of God, Seraphina, tumigil ka!
Kaya naman talaga ako nasasaktan kasi I expect something. Feel ko kasi sa nagdaang mga araw ay may gusto siya sa akin. It was
absurd, I know. Pero hindi ko lang talaga maiwasan.
Tumawa ako ng bahagya despite being heartbroken. Alam ko rin na kaya ako nasasaktan ay dahil medyo nahuhulog ako sa kanya.
I was just hesitant kasi he is so high in status. Samantalang ako ay dukha lang.
Ginamot ko ang sarili kong sugat. Kinalma ko din ang sarili bago bumalik sa living area. Nandoon parin siya pero wala na doon ang basag na baso at ang kumalat na dugo ko.
Tahimik akong umupo at nagpatuloy ang ginagawa, Sumasakit ang kamay ko kapag nagta–type ako kaya isang kamay lang ang
ginamit ko.
Pinigilan kong umiyak ng makita kong naging pula ang puting bendang nilagay ko. Hindi ako marunong sa first aid at hindi ko din magamot ng maayos ang kamay ko kasi hindi ko mahawakan ng mabuti.
I put my right hand on my lap at saka ininda ang sakit non. Nagpatuloy pa rin ako sa ginagawa kahit na hindi na maganda ang
pakiramdam ko.
Sunod sunod ang natatanggap kong update sa email ko. All of them are asking for the papers they need. Naluluha akong ginawa
1/3
+30 Bonu
ang kay Sara pero dahil sa isang kamay lang ang gamit ko ay mabagal ako. Kaya hindi na siguro nakaantay ang iba at tumatawag na din sila sa cellphone ko.
“Yes, sorry. I will work on it,” nanghihina kong paumanhin sa finance department.
“I need it today, please work on it,” paalala ng taga finance bago niya binaba ang tawag.
Nakatanggap ako ng text galing naman kay Sara matapos kong kausapin ang taga finance.
[Are you done with it? Tinatanong na ako ni Sir Rodel. Wala akong masabi.]
I replied to her na inuuna ko ang sa kanya kahit sinabihan din ako ng finance na unahin ang sa kanila. I don’t know what to do first. Lahat sila ay nagde–deman na unahin. It didn’t help that I’m also in pain. Ramdam kong sumasakit ang sugat ko at mas lal siyang tumitindi.
Tahimik ako ng dumating ang pagkain. Kumain si Alaric. Hindi ako kumain. Firstly because I have so many things to do. Second, don’t feel like eating.
Wala rin namang pakialam si Alaric sa tingin ko. He didn’t invite me or tell me to eat first before doing the work kaya nakakahiya
din naman na kumain.
Matapos niya ay may tumawag sa kanya. They talked for half an hour and I think it’s about the business na ipinunta niya dito.
Nangilid ang luha sa mata ko ng marinig na maganda naman ang trato niya sa kausap niya. He was asking for some update. Hindi ata nagawa o natapos kaya sinabi niyang ‘take your time, I can wait‘ pero sa akin ay hindi.
Sa kalagitnaan ng pagtatrabaho, nakaramdam ako ng hilo. Tumigil lang ako dahil parang umikot ang paligid ko. Tumagal yon ng
ilang minuto.
“Tsk!”
Bumaling ako kay Alaric at kita kong mariin ang titig niya sa akin. He looked ruthless with his jaw clenched.
Nag–iwas ako ng tingin at agad na bumalik sa ginagawa. Medyo umiikot pa rin ang paningin ko pero nagpatuloy pa rin ako.
Hindi ko na napagtuunan ng pansin ang oras. Sa bawat oras na lumilipas ay mas lalong sumasakit ang sugat ko. Naramdaman ko
nalang na bigalang nanginig ang kamay ko. Bumabalik balik din ang pagkahilo ko. All of that, hindi ko ipinahalata kay Alaric. Kasi
feel niya nagpapaawa ako. 2
Alaric went to his room around 5 in the afternoon. Simula umaga hanggang sa alas singko, dinamdam ko ang lahat ng sakit. I eat
a little during lunch pero dahil pa yon sa kumalam na talaga ang sikmura ko. Hindi dahil inimbita niya ako.
I was too tired and too weak when he went to his room. Feel ko bibigay na din ang katawan ko any minute now kaya minabuti kong pumunta din sa kwarto ko. Sa bawat hakbang ko sa hagdan, para akong matutumba. Pero pinilit kong magsikap para marating ang kwarto ko. Kaya pagdating ko, hinang–hina ako.
And true enough, when I let my body on my bed, agad nandilim ang paningin ko. My breath became shallow as I started to shiver.
2/3
At nawalan na ako ng malay kalaunan..
