Kabanata 11
Hindi ko ipinaalam kay Alaric na wala akong passport. Wala akong balak pumunta sa Italy! Kulang na nga ang sweldo ko, gagastos pa ako sa trip na yan? And let say sagot ng kumpanya ang gastos, ayoko pa rin. Alone trip with Alaric? Never! Baka ano pa ang mangyari sa akin.
Sa sumunod na araw, tuluyan kong kinalimutan ang tungkol sa trip sa Italy at ibinaling ang oras sa mga dapat kong gagawin. Dalawang buwan pa gaganapin ang charity event pero para na siyang gaganapin bukas sa dami kong inaasikaso.
I groaned in annoyance. “Bakit ba ayaw niya akong bigyan ng team? This isn’t fair!” reklamo ko. Kumakalam na ang sikmura ko dahil sa nalipasan na naman ako ng gutom. Kagagaling ko lang sa marketing team para makita ang ginawa nila.
“Seraphina, hindi ka na sumasabay sa amin mag–lunch,” salubong ni Sara sa akin ng nasa workstation ko na ako.
Kita ko ang nagkalat na maraming papeles sa table ko at wala na ito sa matinong ayos.
“Kaya nga eh. Kinukulang na ako ng oras,” wala sa sariling sagot ko. Hindi ko siya mabalingan ng tinigin dahil inayos ko ang mga
kalat sa table ko.
She sighed. “Pansin ko nga.” Huminto siya sa pagsasalita kaya hindi ko na siya binalingan ng tingin. “Uhmmm…” she murmured kaya tinignan ko siya. “Hindi ba siya pumayag na may mga kasama ka? I asked sir Rodel at pumayag naman siya.”
Sir Rodel is our supervisor. Siya ang nagbigay ng project na to sa akin. Sadly hindi siya ang boss ko sa project na ito. Kung siya
lang sana ay hindi ako naghihirap ngayon.
“I ask him, Sara. Hindi nga lang pumayag. Madali lang daw ito at hindi na kailangan ng maraming gagawa.” Nahimigan ko ang
iritasyon sa boses ko.
Seriously, bakit ba ayaw ng Alaric na yon na bigyan ako ng mga kasama!
Minadali ko lang ang pagkain ko. Feel ko pa, wala na akong karapatan na kumain dahil sa maraming aasikasuhin.
Pagbalik ko sa desk ko, agad kong binuhay ang computer para tumingin ng mga pwedeng i–design sa venue. This alone makes my head hurt. Wala pa akong mapagtanungan ng idea kasi mag–isa lang ako!
“Seraphina,” tawag ni Sara.
Kunot noo akong napabaling sa kanya. I don’t want to be rude pero hindi ko napigilan.
She smiled warily. “May nag–iwan ng envelop kanina noong kumakain ka.” Tinuro niya ang envelop sa table ko.
I sighed. Agad kong binuksan ang laman. Dapat ay nagtanong ako saan galing o sino ang nag–iwan pero wala ako sa hulug para
magtanong pa.
Nang mabuksan ko ang envelop ay para akong nanlumo. What the hell? Paano ako nagkaroon ng passport? At may ticket pa!
My mind went blank for a few seconds. Hanggang sa maalala ko na ipinatawag nga ulit ako ni Alaric para pumirma at mag
rar
1/3
+30 Bonus
biometric. Hindi ko na tinanong para saan yon.
That was for this?
May nakita akong note sa envelop kaya kinuha ko para makita.
[ Be ready tomorrow. Susunduin kita sa lobby. 8 AM.]
Binalingan ko ang calendar sa gilid ko. Limang araw simula ng sinabi niyang sasamahan ko siya sa Italy! Wala akong ginawa at
kinalimutan ko yon dahil wala naman akong passport!
Naguguluhan akong pinatay ang computer ko. Hindi na tinapos ang pagtingin ng mga decoration para sa venue. Kaya pala
tinanong ako ng supervisor ko nang masalubong ko siya kanina. Tinanong niya ako kung bakit ako pumasok. Guluhan pa ako
dahil obviously papasok ako dahil sa trabaho. He must know that I am leaving tomorrow and he knows I need to prepare!
“I know mama. I’m sorry, hindi ko rin alam na… ” pagpapakalma ko kay mama.
“Anong hindi mo alam? Bakit ka aalis kung hindi mo alam?” galit niyang singhal.
She got mad when I told her I am going to Italy tomorrow. Masaya pa niyang ibinabalita na aalis na si papa dahil magtatrabaho
siya sa ibang bansa. Pero sinalubong ko din siya na mag–libang bansa din ako.
“Mama, she’s old enough.” Sabat ni Serenity. “Pasalubong, Sis.” Kinindatan niya ako. Nakahiga siya sa kama ko at pinapanood
niya akong nag–iimpaki habang pinapagalitan.
Mama glared at her kaya tinabunan niya ng libro ang mukha niya at kunwari siyang nagbasa.
“Ang pagpapaalam, Seraphina, ay hindi sa araw ng alis mo!” baling ulit sa akin ni mama. She sounds stressed.
Kasalanan to ni Alaric! Bakit ba ako sasama sa Italy? Hindi ko alam! Hindi ko naman tinanong at lalong hindi ko inaasahan na
sasama ako!
“Sis, I want chocolate made from Italy,” sabat ulit ni Serenity.
“Serenity!” saway ni mama. Hindi siya natutuwa na puro pasalubong ang bukambibig ni Serenity when she doesn’t want me to
- go. Kita kong sumimangot si Serenity at nagbasa kunwari.
“Naitawag mo na ba ito sa papa mo?” stress na tanong ni mama.
Umiling ako. Pati nga ako ay hindi alam na aalis pala ako! Masasabi ko pa ba? Ni hindi pa ako nagpapalit ngayon at nag–limpaki
- na.
Wala si Scarlet at Papa. Nasa kay Tito sila at doon na matutulog dahil ginabi na.
Lumabas si mama ng matapos siya sa sermon. Tatawagan niya si papa para ipaalam ang alis ko. Sadly, I can’t drop papa to the
airport kasi sa makalawa pa ang alis niya. Surely, nasa Italy pa kami noon.
Nang lumabas si mama, hinagis ni Serenity ang hawak niyang libro at saka bumaling sa akin.
2/3
“Sis, pagdating mo sa Italy… take a lot of pictures.”
+30 Bonus
Umirap ako. “Wala akong time sa pagpapapicture.” Binalingan ko siya. “At ano na naman ang gagawin ko sa mga picture ko?”
She rolled her eyes. “I’m not talking about your face. I’m talking about the scenery. Tapos ay i–send mo sa akin. I will post it on my 1*******m.”
Hindi ko na napagtuunan ng pansin ang sinasabi ni Serenity ng mag–vibrate ang cellphone ko. Agad ko tong kinuha para
matignan.
[Bring clothes. We are staying in Italy for two weeks.]
Two weeks? Paano trabaho ko?
