Kabanata 13
Kabang–kaba ako sa sinabi ni Alaric. I was starting to breathe heavily when he laughed so loud. Doon ko napagtanto na pinagtitripan niya ako.
I rolled my eyes in annoyance at saka siya iniwan. There are two rooms inside the suite. Kaya pala okay lang sa kanya na iisa kami ng room kasi may dalawa palang kwarto,
Hindi ko alam kung alin ba ang sa kanya kaya kung ano ang napasukan ko ay doon na ako nagkulong. Dahil sa pagod ay mabilis.
akong nakatulog pagkahiga ko sa malambot na kama.
Kinaumagahan, inabot ako ng madaling araw, Maybe because I was too tired for the 15 hours trip kaya napasarap ang tulog ko.
Matapos kong magbihis, inasikaso ko pa ang mga laman ng maleta ko at nilagay sa provided na kabinet. Kaya inabot ako ng ala-
una ng bumaba ako. (1)
Gutom ako at saktong pagbaba ko ay nakita ko si Alaric. Kakababa niya lang ng cellphone niya galing sa katawagan.
“Let’s go out. We will have our lunch outside.”
I glared at him for making me overthink last night but he didn’t spare me a glance. Umirap nalang ako sa kawalan. Ayaw ko namang mag inarte kasi gutom ako. Wala akong kakainin kong mag iinarte pa ako.
Pagdating sa restaurant, maraming tao. Akala ko ay maghihintay pa kami ng matagal pero may lumapit na babae sa amin at
iginaya kami sa pang dalawahan na table.
Pansin ko na may nagagawing mga nakaw tingin sa amin… especially kay Alaric and he was oblivious of that. Perks of being handsome, huh? Mabuti at hindi naman alam ng mga taong to na boss ko siya. Kaya siguro may napapatingin sa akin with their
envious look. Baka inaakala nila na boyfriend ko siya o husband. Napangisi ako. Pweede naman. Kung hindi nga lang demonyo.
Nang mai–serve ang order namin, agad sana akong kakain ng mawaglit ang mata ko sa kaliwa ko. I didn’t know why I did it, basta
nalanga akong napabaling at bigla akong nanlamig ng makita ko si Magnus.
Natulala ako at biglang bumigat ang pakiramdam. It’s been months since the last time I saw him. Akala ko ay okay na ako. Hindi
pa pala.
Magnus is my ex. The person I was so sure of was my beginning, middle and ending. He was always by my side before na hindi ko
maramdaman na mahirap kami. He spoiled me too much kaya hindi ko matanggap ng nawala siya bigla. I was too shuttered when
he suddenly became cold at kalaunan ay nakipag break din. All that when I badly need him. Kasi marami kaming problema sa oras
na yon. Malaking pera ang nagamit namin para ayusin ang contrata ni Papa sa dati niyang trabaho pero hindi rin naman
naresolba.
“Seraphina.” tawag ni Alaric.
Kumurap–kurap ako at mabilis na sumubo. I could still feel my heart beat fast. Party because I can’t believe I will see Magnus here
and also because I was hurt.
1/2
30 Bonus
“You don’t like the food?” pagkuha ni Alaric sa attention ko. I looked at him and shook my head.
“No, it’s fine.”
Burnaling ako sa gawo ni Magnus. He was with a man at kagaya namin ay kumakain sila. They were talking and also laughing. Umiwas ako ng tingin… lalo pang nanlamig. How can he laugh like that? Siguro naka move on na siya? Tapos ako…
I shook my head.
“Seraphina,” si Alaric.
Huminto siya sa pagkain. Napatingin ako sa kanya dahil doon. Pero madilim ang titig niya sa akin.
“Order another food if you don’t like it,” seryoso niyang sinabi.
“Okay naman ang pagkain,” sagot ko.
“Okay, huh? Why are you not eating then?” nakakunot ang noo niyang tanong.
Pinilit kong kumain kahit nawalan ako ng gana. Pero pasimple din akong bumabaling kay Magnus. He was also my childhood friend. Probably the reason why it still hurts not having him around.
Naunang matapos sina Magnus and I tried hard not to look at him when he walked away. Not when I could also see Alaric looking at me with his dark stare na akala mo ay napakalaking kasalanan ko sa kanya.
“What is it?” tanong ni Alaric. I could hear the annoyance in his voice.
“What?” kunwari kong sagot. Iniwas ko ang mata sa kanya at kunwaring kumain ulit.
“You don’t look fine. Who are you looking at earlier?” usisa niya.
I shifted my weight. Hindi ko alam bakit ba niya pinapakdalaman to. And I was looking secretly. How the heck did he notice?
I swallowed hard. “I was looking at those girls at your back. They keep on looking at you so…” kunwari kong sinabi.
It’s true though that those girls keep on glancing at him. Kaya hindi rin ako nagsisinungaling.
He sighed. “And am I looking at them?” annoyed niyang tanong.
“Well…No. You are not.”
“So why bother looking at them when you know I am not looking at them?”
Hindi na ako sumagot. I just let him think I am looking at those girls when in fact I am looking at my ex
Comments