Kabanata 15
Kinabukasan, nagising ako dahil sa nararamdamang gutom. Hindi ako nag dinner kagabi dahil sa maraming iniisip. Maaga akong natulog.. mga around 7 na yon. Kaya ngayon ay gutom na gutom ako.
Nagmamadali akong nag–ayos ng sarili at saka bumaba. Kaya lang ay wala akong nadatnan na Alaric pagbaba ko.
Magpapa home serve ba siya? Bakit wala pang pagkain? Tinignan ko kung may pwedeng kainin sa refrigerator pero puro tubig
lang at inumin.
Hinawakan ko ang tiyan ko ng kumalam ulit. Ayaw ko din namang puntahan si Alaric sa kwarto niya kung natutulog pa siya.
Kaya hindi ko na siya hinintay pa. Ang alam ko may pa–buffet ang hotel at kasama na yon sa bayad ng hotel service. Kung
hihintayin ko pa siya, baka mawalan na ako ng malay sa gutom.
Pagbaba ko, madali ko lang nahanap ang buffet area. Dali–dali akong kumuha ng mga servings ng makakuha ako ng plato. I
didn’t mind people because of my hunger.
Kaya nangangalahati na ako sa kinakain ng inangat ko ang mata ko. Dahil sa gutom ako kanina, hindi ko na inabala ang sarili para tingnan ang mga tao sa paligid. Kaya muntik na akong mabulunan ng makita kong nasa unahan ng table ko si Magnus. He
was eating alone and was staring at me intently.
Bumagal ang pagnguya ko at napaupo ng tuwid. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. I badly want to run away pero nakakahiya
yon. Binagsak ko nalang ang tingin ko sa pagkain ko at kunwaring uminom. ( Q
I felt my hands shook dahil sa kaba. Nakakain na din naman ako kaya kunwari akong nagliligpit na. Tatayo na sana ako ng bigla
din siyang tumayo.
“Seraphina,” mahina niyang tawag.
I gritted my teeth. I wanted to look at him but I tried not to. Bakit pa? Wala naman na kami. I don’t understand why the bother needs to call me. After what he did, may gana pa siyang tawagin ang pangalan ko?
Hindi ko tinapos ang pagliligpit at nagpasyang umalis na lang. Ngumiwi ako ng maramdaman kong sinusundan niya ako.
“Seraphina, let’s talk.” Nakalabas na kami ng buffet area.
I rolled my eyes. Hindi ako huminto kaya nabigla ako ng hawakan niya ako sa kamay at pinaharap sa kanya.
“Kung ano man yang sasabihin mo, save it! I don’t wanna hear it!” irita kong sinabi. Hinawi ko ang kamay ko sa pagkakahawak
niya.
He sighed. “Please,” he said. He then looked at me painfully.
Humalukipkip ako. Nang hindi ko matagalan ang mata niya ay ibinaba ko ang mata ko sa baba.
I know Magnus is my ex. Pero naging parte din siya ng buhay ko. He was my best friend before we became lovers. There were.
1/2
+30 Bonus
moments in my life where he treated me like his real sibling. Well, more than his siblings.
“Bakit pa? Wala tayo?” sagot ko. Inangat ko ulit ang tingin ko sa kanya. “Do you regret it now? Kaya ka nangungulit
naman na
ngayon?” I intended to mock him but he didn’t say a thing.
He look like he wanted to say a thing pero hindi niya kayang sabihin. Instead nagtanong nalang siya.
“Why are you here? Who’s with you?” nang–aalu at pag–iiba niya sa usapan.
Umirap ako. “My boss. How about you? Why are you here?”
He smiled. Probably because I’m talking to him now. Yes, It still hurts because he left me pero I don’t know. I don’t want to see him looking at me with pain in his eyes. Ano yon? Siya ang api dito when it was me?
“For family business.”
Tumango ako..
“Nakapasyal kana dito?” kinamot niya ang ulo niya,
“Hindi, wala akong alam na pwedeng puntahan dito.”
“Magnus…”
Sabay kaming bumaling ng may tumawag kay Magnus. It was a girl and she’s pretty. Pinanliitan ko ng mata ang babae.
Ito na ba ang pinagpalit niya sa akin?
